Czwartek, 11.07.24. Nad ranem zwróciłem część posiłku. A więc to ta bryndza. Pomyślałem, że może idzie poprawa - po zwróceniu posiłku żołądek już się nie męczy. Do Perelisoka stąd mam tylko 6 km i podejście pod Hlystowatą oraz pod Wasylkową ok. 1580m, czyli konkretne, bo ok. 350m. Wiem, że tu nie zostanę, choćby nie wiem co. Pełno krowich placków. Pełno much i ten "aromat". Nad ranem teren po krowach wygląda jak pobojowisko. Wyleczyłem się dziś z ewentualnych fascynacji zdrową, ekologiczną żywnością. Aby to jeść trzeba mieć żołądek i jelita ze stali. Ci tu mają to na co dzień od dziecka. A my co? Zanim przywykniemy wycieńczymy nasze organizmy. Wiem, że nie mogę nic jeść, bo to tylko prowokuje dalszą biegunkę. Nie mogę też pić surowej źródlanej wody, której ujęcie jest na końcu pochyłej łączki, za oborą (trzeba ominąć ogrodzenie - najlepiej od wschodu - i trzymać się krawędzi lasu, a potem zejść i trafić na wydeptaną ścieżkę, która doprowadzi do koryta z rynną....wodę czerpiemy z rynny, a nie z koryta, bo różnie z tymi krowami może być).

Wodę przegotowuję i do termosa. Około 11.45 wychodzę, mówiąc gospodarzowi, że zabieram tę połowę rolki papieru toaletowego, co jeszcze została, bo przyda mnie się. Uśmiechnął się. Pożegnaliśmy się (oczywiście zapłaciłem mu za gościnnę, prosząc by nie odmawiał, bo jemu pieniądze się przydadzą - w końcu te 60 krów to nie jest jego własność). Idę i wiem, że od dziś będę miał do końca życia uraz do "swobodnej" i "ekologicznej"  hodowli bydła rogatego. Jak ktoś nigdy nie musiał patrzeć i wąchać tylu ogromnych, jak mina przeciwczołgowa, krowich placków i nie musiał spędzać nocy wśród kakafonii dzwoneczków krowich w towarzystwie rojów wszelkich owadów, to może sobie idealizować tę działalność. Prawda jest taka, że tu nie da się utrzymać, przy ogromnych chęciach, standardów higieny. Nie da się. A jak ktoś twierdzi, że się da, to niech tu tyra przez 18h/dobę. Myślę, że po tygodniu ucieknie.

Biorę plecak i nawet nie chcę myśleć ile razy będę chodził na stronę. Koncentruję się na Hlystowatej. Przed wierzchołkiem jest trawers na właściwy szlak, więc skrócę sobie mękę. Najważniejsze jednak to cały czas iść. Choćby malutkim kroczkami, ale iść. Nie zatrzymywać się, bo arytmia jest zabójcza - zwłaszcza w takim stanie, jak mój. Niestety na trawersie wyłania się pogranicznik z psem. Dwa dni ich nie widziałem i akurat teraz! Ale miły, jak prawie wszyscy. Po 2 minutach idę dalej. Wszedłem na szlak, którym miałem wczoraj iść. Po 40 minutach zrzucam plecak i poprawiam buty. Piję wrzątek. Patrzę na zegarek. Oooo. Dobre tempo 2 km/h. Przy wyjściu założyłem sobie, że choćby się waliło i paliło muszę dojść na Perelisok w max 6h, czyli 1 km/h.

Droga kiepska, błotnista czasem. Po kolejnych 40 minutach znów siadam. Jestem na długim i konkretnym podejściu pod Wasylkową. Patrzę na gps. 1430m. Oooo! Jeszcze "tylko" 150m do szczytu. Wychodzę z lasu na połoninę. Odruchowo wtedy człowiek patrzy w dal. I co ja widzę? Burzowe chmury przede mną i za mną. No nie! Zaciskam zęby i nie myślę o tym, aby nie przyspieszać. W połowie połoniny zaczyna delikatnie kropić i słychać, dalekie jeszcze, grzmoty. Zakładam na plecak dwa pokrowce - tak dla asekuracji - i wyciągam składaną parasolkę. Zaczyna się najstromsza część połoniny. Nie pada, ale grzmoty coraz bliżej. W końcu jestem na szczycie, gdzie stoi krzyż. Znów katolicki, a nie z dodatkową pochyłą belką. Przecież tu są sami prawosławni. O co tu chodzi?

Niedługo wchodzę do lasu, w którym szlak zamienia się we wznoszący się trawers. Osiągam 1600m (jestem najwyżej w całym paśmie "Hryniaw") i teraz powoli w dół. Cały czas walą pioruny. Nawet blisko, ale deszcz nie pada. To się mnie podoba. Nie zatrzymuję się oczywiście, w takich okolicznościach przyrody,  na żaden odpoczynek. Po 1.5km las się kończy i wchodzę na połoninę Prełuczny. Od razu widzę jakąś chatę. Ale to jeszcze 1 km, choć wydaje się blisko. W końcu jestem. Widzę, że to taka chata pasterska. Stoi dwóch mężczyzn za ogrodzeniem i pytam się ich, czy to jest Perelisok? Tak. Zapraszają. Witam się z nimi. Od razu pytam o piwo. Jest? Może....musisz pogadać z tamtą panią. Wychodzi pani - tęższa, energiczna kobieta - i zaprasza do kuchni.

Pyta - Rumun? Nie, z Polszczy. Okazuje się, że te strony odwiedzają rumuńscy turyści. Kuchnia to izba w oddzielnym budynku, w którym mieszka ta pani. Nalewa mi piwa z plastikowej 1.5L butelki, ale oryginalnej - Lwiwskie. Może być. Nie jest zimne, ale lepsze niż żadne. Muszę teraz pić piwo, bo to od najdawniejszych czasów najskuteczniejszy i najtańszy sposób zapobiegania chorobom układu pokarmowego. Myślę, że cała historia alkoholu jest na sztywno związana z historią "uzdatniania" wody. Dowody mamy na piśmie już w starożytności. Św. Paweł Apostoł prosi swego ucznia Tymoteusza, aby nie pił surowej wody, a mieszał ją z winem. Problem biegunek spowodowanych więc piciem "naturalnej źródlanej" wody był bardzo poważny. I myślę, że Rzymianie budując akwedukty, nie czynili tego z fanaberii, a po prostu zmuszała ich do tego konieczność zapobiegania biegunkom.

W średniowieczu popularność na północy Europy zrobiło piwo, bo po prostu produkcja alkoholu z winogron była niemożliwa lub kosztowna. Zresztą już niewielkie stężenie alkoholu zabija zarazki nie tylko biegunki, ale i dżumy. Są opisy, w jaki sposób odbywały się zakupy w zarażonych miastach - wkładano do naczyńka wypełnionego octem pieniądz i był spokój. Piwo kuflowe jeszcze na początku XXI w. w Czechach miało 3,5% alkoholu. I pamiętam, że fajnie się je piło, bo było normalnym piwem, nie "czesało baniaka". Obecna moda na piwa craftowe to też zżynanie receptur ze średniowiecza, gdy do piwa sypano tyle imbiru, że twarz puchła. I nie tylko imbiru. Wszelkich innych przypraw też i to w przeróżnych proporcjach. Piję więc piwo, aby się szybciej wyleczyć. Tym bardziej, że ani razu nie musiałem chodzić na stronę w czasie trasy.

Kobieta jest miła, uczynna, choć widać, że ona tu jest kierownikiem. Chce mnie poczęstować nabiałem. Odmawiam, mówiąc, co jest ze mną. Podtyka mi mięso, kroi kawałek chleba. A nawet częstuje malinami, a raczej słodzonym cukrem, kompotem malinowym. Pyszny (maliny górskie nie są tak słodkie, jak leśne maliny na nizinach, więc lepiej je dosłodzić). Anioł, nie człowiek. Ma na stole prawdziwy tzw. "szwedzki stół". Bierz, co chcesz i jedz. Jem, ale mało, bo nie mam ochoty na większe jedzenie. Jestem senny i pytam aię, gdzie tu można przenocować? Zdziwiona że chcę tu nocować, ale pokazuje pokój. Schludny. A gdzie umywalka? A tam. Jest tam zainstalowany baniak z kranikiem. A prysznic? Tam za  drugą chatką. Za kotarą, ale woda zimna. A toaleta ? A tam. Rozglądając się po gospodarstwie widzę, że ma ono jeden ale bardzo poważny minus. Jest nim położenie toalety. Przy toalecie jest po prostu chlewik i gdy zawieją wiatry zachodnie lub płn.-zach. to cały smród z chlewika leci na teren schroniska i mdli. 

Na Perelisoku jest 12 krów. Krowy doi się przez maszynę. W ogóle na tym Perelisoku jest tak duża mechanizacja, że tu kiedyś musiało być więcej krów. Bo nawet jest taki "wodociąg", który pompuje wodę prosto ze źródła, położonego poniżej gospodarstwa. Dla 12 krów nikt by tu czegoś takiego nie zrobił. Idę spać, bo senny jestem. Ale szczęśliwy, bo doszedłem bezpiecznie w 3h z Hlystowatej. Do tego jest net i to całkiem dobry. Mogę więc nadrobić pisanie relacji wieczorem. Po 4h drzemce czuję, że biegunka powraca. Za mało piwa wypiłem albo za dużo mieszałem jedzenia.  No ale "tylko" cztery razy. Na kolacji piwa już nie było. Proszę o coś do picia. Kawa? Niech będzie. Okazuje się, że kawa to idealne rozwiązanie. Piję jedną, a potem lecę po kubek i termos i proszę o dokładkę (kubek wypijam w pokoju, bo komary tną, a termos jutro na dalszą trasę). Pokój wygodny. Łóżka twarde, czyli takie, jakie lubię. Pusto i cicho, bo nawet dzwoneczków krów nie słychać. Istny koniec świata. Odludzie maksymalne.

Zdjęcie:

https://yourimageshare.com/ib/Q0r8gsIASz

- wnętrze pokoju w chacie Perelisok

---

tagi: ukraina  karpaty ukraińskie  połoniny hryniawskie  góty 

	OjciecDyrektor
	2 października 2024 06:11

20     771    6 zaloguj sie by polubić