Środa, 10 07 24. Noc w namiocie minęła. W ogóle nikt nie przechodził niedaleko ścieżką. Nadal nie czuję się w pełni silny, więc plan na dziś, to przejść ok. 18 km do "pryjutu" Perelisok" na samym końcu Połonin Hryniawskich. Ten "pryjut" - czyli schronisko - jest sezonowy, więc to pewnie jakaś zaadaptowana chata pasterska na potrzeby turystów. Tak myślę, bo nikt tam nie był z tych, co pisali relacje o wyjazdach w Ukraińskie Karpaty (gdyby byli, to by napisali więcej konkretów).

Noc była ciepła, a poranek słoneczny. Tradycyjnie. Walczę z owadami, aby wyleciały spod tropika (mój namiot to typ: tropik i sypialnia już połączone). Poza tym znów się zmuszam do jedzenia. Wychodzę w trasę dopiero przed 9-tą, ale mam do zrobienia tylko 18 km. Już na początku konkretne podejście pod Pnewie. Droga fatalna (drobne i średnie, ruszające się kamienie) i do tego błotnista. Podejście w pionie to ok. 350m. Na mapie masyw Pnewie 1586m to długa połonina. W rzeczywistości, w roku 2024 nie ma już połoniny. Jest las i tylko samym środkiem grzbietu wije się coś, co można nazwać kondominium traw i drzew. Dopiero pod koniec, przy schodzeniu można powiedzieć, że mamy połoninę. Ta część południowa Połonin Hryniawskich jest najmniej atrakcyjna widokowo, ale jak ktoś uwielbia totalne odludzie, to proszę bardzo.

Idę niespiesznie - w końcu nawet spacerkiem dojdę na Perelisok w 5h. Dochodzę do szczytu Hlystowata z kapliczką na szczycie (po kolorystyce oceniam, że prawosławna, choć krzyż ma katolicki). I tu następuje coś, co można nazwać "fatalnym zauroczeniem". Zamiast skręcić pod kątem prostym na południe, tak jak pokazuje mapa, nie wyjmując mapy, ruszam dalej w kierunku gospodarstwa pasterskiego Hlystowata, bo tam widzę drogę, która ma mnie zaprowadzić do celu. Na nic niezgodności kierunków, na nic zbyt długie oczekiwanie na skręt na południe. W końcu doszedłem do końca połoniny, gdzie dwukołowa ścieżka zniknęła. Skonsternowany tym faktem nawet nie wyjąłem lokalizatora gps, aby sprawdzić, gdzie zabrnąłem, tylko ruszyłem dalej, bo zauważyłem cień dawnej ścieżki przez las, która potem stała się wyraźniejsza. Na nic liczne powalone drzewa ze sterczącymi ostro, jak noże gałęziami. Na nic zanikanie ścieżki na odcinkach trawiastych i wiatrołomach. Brnąłem dalej śmiało i cieszyłem się jak głupi, że potrafię po czymś takim poruszać się z ciężkim plecakiem.

Ale gdy w końcu się zdeka zmęczyłem i zrobiłem postój, to spokojnie wyjąłem lokalizator gos, aby sprawdzić za ile minut będę u celu. Zdziwiłem się zdziwieniem wielkim, bo okazało się, że szedłem połoniną Hostów, a teraz schodzę i to coraz stromiej do Perkałabu (czyli całkowicie ominę Perelisok).  Dopiero kolejny wiatrołom i świadomość, że przy zejściu najłatwiej zgubić ścieżkę otrzeźwiła mnie. Podjąłem decyzję o powrocie na Hlystowatą i dojście do Perelisoka tuż przed zachodem słońca - bo była 17-sta godzina na Ukrainie. Powrót zawsze jest łatwiejszy, bo zna się już drogę. Problem był jednak taki, że pod górę i to ponad 300m. Dużo. Zaletą tej sytuacji było to, że zupełnie zapomniałem, że jestem jeszcze osłabiony i grzałem mocno. Ale tempo kosztuje. Musiałem uzupełnić wodę.

Akurat zbliżyłem się do gospodarstwa Hlystowata (chałupa mieszkalna i duża obora) i widzę człowieka zwożącego z obory taczkę z dużą bańką mleka, bo zaczynał się wieczorny udój. Zawołałem, czy można prosić o wodę? Tak. Widzę to mleko i coś mnie skusiło, aby zakupić u niego, na dalszą drogę, świeże mleko. Proszę bardzo. Nalewa mi do kubka 0.6L oraz do termosa 0.7L. Kubek opróżniam na miejscu. Pyta się, czy nie chcę czego do jedzenia albo kawy lub herbaty? Nie, dziękuję. Płacę mu za mleko 70hr. Podchodzę pod szczyt Hlystowatej. Jestem w połowie i nagle czuję, że opadam z sił.

Wiedziałem, że tak może się stać. Po co ja to mleko piłem? Co teraz? Myślę i wpadam na pomysł, aby wrócić do gospodarstwa i tam zanocować. Tłumaczyłem to sobie, że na Perelisok i tak bym nie zdążył przed zachodem, bo czekało mnie jeszcze jedno konkretne 350m podejście. A poza tym nie wiem, jak tam jest, a tu dostanę jedzenie. Pierwotnie spytałem go, czy mogę rozbić namiot w obejściu jego chałupy? A on mi, że mogę spać na poddaszu - wejście od strony drogi. Wchodzę tam i widzę, że zakurzone, ale sucho. Spać będę na karimacie na podłodze, bo łóżko się zapada. Mówię mu, że zjem, jak skończy pracę przy udoju. Będę na poddaszu, więc niech mnie zawoła.

Tymczasem dopijam mleko z termosa. W zasadzie jestem pełny i nic nie muszę jeść - tak mleko nasyca. Smaczne, ciepłe. Po udoju przychodzi i zaprasza na dół. Stawia przede mną słoną bryndzę. Pytam się o śmietanę, bo chcę zrobić twarożek (ta bryndza jest sucha). Dostaję. Słonawy smak jeszcze przebija. Pytam się o miód. Jest, proszę. No to teraz mogę jeść. Ale zjadam połowę miski i więcej nie mogę. Zaczynamy rozmowę. Ile krów? 60. Dużo. Doicie maszynowo? Nie, ręcznie. To ile to zajmuje? 3h. Uuuu. A potem jeszcze to trzeba przetworzyć. Są tu tylko od wiosny do jesieni. Dwóch mężczyzn, dwie kobiety i troje dzieci. Jest jeszcze chlew z kilkoma świniami.

Pytam się o toaletę, bo buzuje mi w brzuchu. O tam. Ścieżka wąska w dół 20m. Trzeba omijać krowie placki. Myślałem, że to tylko raz. Niestety nie. Po 10-tym razie przestałem liczyć. W nocy było najgorzej, bo musiałem zapalić czołówkę, aby widzieć krowy, które nie zmieściły się w oborze i rozsiadły się na drodze. Od razu oblepił moją twarz rój malutkich muszek, tak, że ledwo widziałem, czy nie wdeptuję w krowie placki. A czasu na dojście było mało. Tu liczył się refleks i błyskawiczne podejmowanie decyzji. Hlystowata wymawia się też Glistowata (z rosyjska). Glizdowata! To przez ciebie się tu męczę.

Zdjęcia:

W drodze na Hlystowatą:

https://yourimageshare.com/ib/zA13O5U1Z

https://yourimageshare.com/ib/yrYgpyKKwc

Połonina Hostów i widok na Czarny Dział (Czornyj Dił) stromo opadający do Perkałabu:

https://yourimageshare.com/ib/SOwl9XNmmv

 

---

tagi: ukraina  góry  karpaty ukraińskie  połoniny hryniawskie 

	OjciecDyrektor
	30 września 2024 05:32

6     704    4 zaloguj sie by polubić