Nie jest to zapowiadana przeze mnie kilka miesięcy temu notka, która ma być nie tyle kontynuacją "Metody Zagłady", co prologiem do książki "Anglik tatarskiego chana". Z uwagi na moje zdrowotne, drastyczne przejścia (przepuklina lędzwiowa L4/L5) i niezbędną rehabilitację, która zajmuje sporo czasu, ten fascynujący temat musi jeszcze sobie poleżeć - jak długo, nie wiem. No ale nie ma tego złego, co by nie wyszło na dobre i w czasie walki z ekstremalnym bólem rwy kulszowej (coś jakby przypalanie łydki i stopy na ogniu i polewanie wrzątkiem) zacząłem jeszcze częściej myśleć o wieczności (pamietając nieustannie o słowach kapłana egipskiego Pentuera wypowiedziane do faraona - "Myśl o wieczności!"), a zwłaszcza o tej mniej fajnej stronie, czyli o piekle i upadłych aniołach. Owocem tych rozmyślań jest niniejsza notka.

A więc zaczynamy....

Czytając Objawienie św. Jana, czyli tzw. Apokalipsę natykamy się w rozdziale 12-stym na opis bitwy, jaka rozegrała się pomiędzy aniołami, a dokładnie "Michał i aniołowie jego walczyli ze smokiem i smok walczył i aniolowie jego" (wszystkie cytaty z Biblii Jakuba Wujka). Bitwa rozegrała się w niebie (u Wujka "na niebie") i co przykuło moją uwagę, to fakt pominięcia tu Boga. Walczyli tylko aniołowie pomiędzy sobą, a Bóg gdzieś się jakby zapodział albo przybrał rolę zewnętrznego obserwatora. W każdym razie mowy o nim nie ma w tym opisie. Opis za to podaje, że była to "wielka bitwa". Przymiotnik "wielka" można odnieść zarówno do rozmiarów bitwy - czyli że objęła wszystkich aniołów (a nie tylko jakiś tam bardziej krewkich), jak i można odnieść do celów bitwy - a tu chodziło o panowanie nad innymi aniołami przez smoka, czyli o próbę zamienienia Nieba w Piekło, bo taka byłaby konsekwencja zwycięstwa smoka czyli Lucyfera. 

Tu od razu trzeba dodać to, co zgodnie twierdzi cała tradycja Kościoła Katolickiego, wszyscy jego wybitniejsi teolodzy. Otóż Lucyfer był najpotężniejszym aniołem i pociągnął za sobą, zbuntował przeciw Bogu, całą "generalicję" anielską, wszystkie anioły wyższej rangi. Apokalipsa podaje, że pociągnął za,sobą 1/3 stanu anielskiego. Ktoś może tu wzruszyć ramionami i powiedzieć, że ci dobrzy wygrali, bo było ich dwa razy więcej. Ale tu trzeba sobie uzmysłowić jedną kluczową sprawę. Michał - jak mówi tradycja - był, przed buntem, aniołem bardzo niskiej rangi, ot takim aniołem-pariasem. A inni aniołowie walczący pod jego rozkazami też byli słabi w porównaniu z tymi zbuntowanymi. Moc samego Lucyfera mogła napełnić każdego anioła taką trwogą, że taki Michał nie wydusiłby z siebie tego swojego nowego imienia (które brzmi "Któż jak Bóg"), a które stało się początkiem owej wielkiej bitwy. Żeby jeszcze lepiej sobie uzmysłowić przewagę "technologiczną" tych upadłych aniołów posłużę się porównaniem. Otóż cóż by dało Murzynkom w Afryce to, że jest ich ponad miliard, w sytuacji gdyby napadli na nich Amerykanie (nieco ponad 300mln). Nic by to im nie dało. Siła ognia, nowoczesnej broni i logistyki jest tak ogromna po stronie USA, że z Czarnej Afryki tylko wióry by leciały. I taki był stosunek sił przed wielką bitwą w Niebie. My sobie tego nie uzmysławiamy, bo wszystko skończyło się happy endem, ale przecież nie musiało. Dobrzy aniołowie mogli nie walczyć - ze strachu, z braku wiary i nadziei w zwycięstwo. Ba! Mogli, a nawet powinni byli przegrać. Wyobraźmy sobie ich stan wewnętrzny w owej chwili. Po ludzku, czy raczej po anielsku (bo to czyste duchy, tyle że tak jak my obdarzone wolną wolą) oni nie mieli żadnych szzns. Żadnych. Cóż się takiego stało w tym Niebie, podczas tej walki, że nie dość że podjęli walkę, to jeszcze ją wygrali? Bóg się wycofał niejako - obserwował. Walczyli tylko aniołowie. Zdani na swoje słabe siły i.....no właśnie, na co? Moim zdaniem wskazówką kto ich uratował od wiecznej niewoli Lucyfera jest początek owego 12-go rozdziału, a zaczyna się on tak: "I ukazał się znak wielki na niebie: Niewiasta obleczona w słońce a księżyc pod jej nogami i na głowie jej korona z gwiazd dwunastu". 

Otóż tylko dzięki zawierzeniu Niepokalanej, zaufaniu jej możliwe było, aby anioł-parias wyrzekł słowa do Lucyfera "Któż jak Bóg" (Mi-Cha-El) i pociągnął ich do zwycięstwa nad szatanami. Nie mogło być inaczej. Tradycja Koscioła Katolickiego zawsze i wszędzie powtarzała, że poza Bogiem tylko jedno stworzenie jest silniejsze niż całe piekło z Lucyferem na czele. Jest nim Niepokalana. Ona była dla aniołów i nadal jest dla nas, jedyną szansą - daną nam przez Boga - aby zdobyć się na walkę z całym piekłem, wytwać w tej walce i ją zakończyć zwycięstwem. 

Jak to możliwe, że aniołowie w Niebie widzieli Niepokalaną? Skoro - jak uczy Kościół - była człowiekiem. Aby odpowiedzieć na to pytanie należy się zastanowić nad tym kim Ona jest? Otóż należy dobrze rozważyć scenę nawiedzenia św. Elżbiety, a zwłaszcza słowa Niepokalanej - ową modlitwę "Magnificat", wypowiedzianą w obecności św. Elżbiety. Tam pada takie słowo "uniżenie" - w kontekście że to Niepokalana się uniżyła (tłumaczenia często podają wyraz "pokora", ale oryginał wulgaty ma wyraźnie "uniżenie" i myślę że św. Hieronim doskonale wiedział, co napisał i nic nie pomylił - tak jak grecki "logos" przetłumaczył jako "słowo", a nie "rozum", choć i to było dopuszczalne). Co to za uniżenie? Była z rodu Dawida, a to nie uniżenie, a wręcz coś przeciwnego. Była uboga, ale ubogich wśród Żydów było całe mnóstwo. O jaki więc rodzaj uniżenia tu chodzi? Przypominam, że mówi to 16 letnia młoda niewiasta, która ledwo co miała wizytę jednego z trzech najważniejszych aniołów (Gabriela) i jak wszyscy teolodzy zgodnie twierdzą ów anioł KORZYŁ się przed tą młodziutką niewiastą!!! Proszę o tym pamiętać. 

No więc nic mi tu nie przychodzi sensownego do głowy, jak tylko jeden rodzaj uniżenia. Mianowicie, gdy mowa jest o Jezusie Chrystusie, to napisane jest, że uniżył się przyjmując postać człowieka - jego naturę, jego ludzką wolę (oczywiście istnieje herezja monoteletyzmu, która neguje istnienie dwóch wól w osobie Jezusa Chrystusa, a z kolei monofizytyzm neguje istnienia dwóch natur - boskiej i ludzkiej Zbawiciela). No więc jeśli to jest uniżenie, to czy przypadkiem podobnego rodzaju uniżenia nie miała na myśli Niepokalana w swojej modlitwie "Magnificat"? Tę hipotezę wzmacnia ponadto taka okoliczność, że dzieciom z Fatimy na pytanie "Skąd jesteś?" odpowiedziała "Jestem z Nieba". Żaden człowiek, choćby najbardziej sprawiedliwy - jak św. Józef, czy św. Jan Chrzciciel, nie mógłby powiedzieć o sobie, że jest z Nieba. Zostaliśmy wszyscy stworzeni z mułu/prochu Ziemi. A jednak Ona to powiedziała. 

Dlatego myślę, że nie jest herezją taki pogląd - ma swoje uzasadnienie w Biblii jak również w zatwierdzonym publicznym objawieniu fatimskim. 

Jak widać z powyższego aniołowie, aby pozostać w Niebie, nie mieli wcale lekko, nie mieli żadnej taryfy ulgowej. Nie było im ani odrobinę łatwiej niż nam. Musieli się wykazać heroiczną wiarą, wiarą że Niepokalana im skutecznie pomoże w walce z szatanami. Jak również musieli tę wiarę poprzeć czynem, czyli zaryzykować i walczyć wbrew wszelkiej logice okoliczności. 

I my modląc sie codziennie "bądź wola twoja jako w niebie, tak i na ziemi" pamiętajmy o aniołach i o tym, że tylko z Niepokalaną uda nam się dostać do Nieba. 

 

---

tagi: niepokalana  aniołowie 

	OjciecDyrektor
	15 kwietnia 2023 23:19

16     1433    8 zaloguj sie by polubić