Sobota, 06.07.24. Rano bezchmurne niebo. Bardzo dobra widoczność. Idę na Munczel i główną granią Czarnohory aż do Gutin Tomnatyka. Droga obeschła trochę po wczorajszym wietrze. Idzie się więc w miarę, tym bardziej, że jest chłodno. W lesie na trawersie, gdzie w poniedziałek pocięły mnie strasznie komary, dziś spokój (dochodzę tu w 1h 30min, czyli jest progres). Pewnie za chłodno dla nich. Ale gdy będę wracał urządzą sobie sztafetę ze mną i ciąć mnie bez litości, tak że nawet szybkie chodzenie nie pomoże. No ale z rana się cieszę, że tak bezboleśnie.

Dochodzę do końca trawersu. Widzę "słup" Munczela. Stąd robi on duże wrażenie. 500m w górè ostrego podejścia z atrakcjami. Tą atrakcją jest potok płynący tuż obok ścieżki, a w czterech miejscach centralnie ścieżką. Aby się w nim nie skąpać trzeba po pierwsze mieć kijek, a po drugie dobrą równowagę, aby chodzić po kamieniach, które nie są równe, płaskie i nie wszystkie są suche. Trudne technicznie, ale frajda duża. W tym roku wody jest tak dużo, że potok płynie w kilku miejscach aż dwoma korytami - swoim naturalnym i ścieżką. Na szczęście te odcinki można przejść obok ścieżki po trawie. Wychodzę z kosodrzewiny i wchodzę na połoninę. Teraz się przekonam, gdzie ta ścieżka dochodzi do grzbietowej drogi donikąd.

Otwiera się widok na strome ściany Dzembroni i Munczela - to polodowcowy kocioł Dzembroni. Po prawej pojawiają się skałki, które w porannym słońcu wyglądają bajkowo. Nazwałem je Syreny, bo o mało mnie nie zgubiły przez tę dobrze widoczną drogę donikąd. Przy pierwszej - licząc od wierzchołka Munczela - skałce droga skręca w lewo i....po 100m znika w trawie. Aha. A więc dlatego jej nie widziałem z drogi grzbietowej. Idę na kreskę po w miarę wygodnej trawie i niedługo trafiam na tę drogę grzbietową, którą już spokojnie na szczyt Munczela 1999m. Patrzę za siebie i wiem już, że z drogi grzbietowej trzeba odbić przy pierwszej skałce w prawo, aby trafić na właściwą ścieżkę prowadzącą do Dzembroni. Na Munczelu pusto, ale widoki cudne. Jestem na nim po 4h. U podnóża Munczela biegnie ścieżka, trawersująca ten szczyt i chyba dlatego nikt na niego nie wchodzi, bo usłyszałem w dole na tym trawersie jakiś głos. Nie martwi mnie to wcale. W ciszy i spokoju może sobie samotny turysta pokontemplować te wspaniałe panoramy. Widoczność to nie "żyleta" ale na horyzoncie majączą nawet - przez lornetkę lepiej widoczne - Alpy Rodniańskie, czyli najwyższe góry całych Karpat Wschodnich (najwyższy szczyt Pietros ma aż 2303m, choć dziś sam wierzchołek zakrywają chmurki). Te ostre szczyty, trójkątne piramidy robią ogromne wrażenie z daleka. Koniecznie trzeba będzie tam się wybrać kiedyś.

Cały masyw Munczela aż po Koszaryszcze musi być jakimś bezludziem, bo podchodząc na trawersie, w piętrze kosodrzewiny, usłyszałem kilka metrów w dole odgłos kopyt - chyba jakaś spłoszona sarna, bo jeleń tu, to chyba niemożliwe, a o kozicach górskich, to nawet nie myślę. Na Munczelu robię dłuższy postój - 45min. Najpierw fotki, potem lornetka, a dopiero potem w spokoju jedzenie. Idę dalej, na drugi po Howerli - pod względem wysokosci - szczyt Brebeneskul 2037m. Na przełęczy pomiędzy nim, a Munczelem stoi namiot. Zdziwienie wielkie, ale w drodze powrotnej okaże się, że to zbieracz kwiatostanu brusznicy. Na Brebeneskulu też pusto. Na szczycie flaga ukraińska, tryzub oraz portret turysty, który tu zginął. Na zdjęciu widać mocnego młodego mężczyznę o posturze komandosa - duża klata, mocne nogi. Nie wiem jak zginął. Wiem tylko, że kilka lat temu na grzbiecie Czarnohory zginęło z wyziębienia dwóch turystów. Czy to jeden z nich? Nie wiem. Ale jeśli tak, to wyobrażam sobie taką sytuację, że przyszedł nagły silny i zimny wiatr - to najskuteczniejszy czynnik wychładzający. Musiał iść z Popa Iwana. W rejonie Dzembroni zaskoczyło go załamanie pogody. Na Munczel jeszcze wszedł. Być może chciał nim zejść do Dzembroni, ale tak jak ja, nie odnalazł drogi na dół. Wrócił się więc i z Brebeneskula chciał przez Kizie Ułohy, nieznakowaną ścieżką, dojść do schroniska Biały Słoń. Nie zdążył. Nagłe zasłabnięcie i koniec na szczycie Brebeneskula lub w jego okolicy. Z wiatrem żartów nie ma, a jeśli jeszcze były nisko chmury, to w Czarnohorze można łatwo stracić orientację.

Panoramy z Brebeneskula o wiele mniej fotogeniczne, niż z Munczela. Schodzę z niego i po 5 minutach wpadam lewą nogą w dziurę. Przykryta była trawą. Cud, że nogi nie złamałem. Uratował mnie kijek, którym się podtrzymałem. Wyciągam nogę. Wkładam kij w dziurę i szukam kamienia, aby ją zapchać - bo w drodze powrotnej znów mogę w nią trafić lub ktoś inny. Oderwałem solidny kamulec i wkładam. Pasuje. Niedługo potem spotykam dwóch turystów, potem jeszcze czterech. Ci pierwsi dwaj idą w ciszy. Pozostali tradycyjnie gadają głośno. W drodze powrotnej znów ich spotkam. Czyli wszyscy prawie dochodzą tylko do Brebeneskula i wracają. Odcinek między Brebeneskulem a Pohane Misce jest więc najodludniejszym terenem głównej grani Czarnohory, a Munczel jest tu wręcz ultra odludny.

Mijam trawersem dwa bezimienne wzniesienia i dochodzę do zwornika, gdzie odbija droga na Gutin Tomnatyk 2016m. Na mapie poziomice mówią, że podejście na niego to tylko jakieś 60m. W rzeczywistości podejście jest krótkie, ale strome i ma ok. 100m. Ale warto wejść na niego, bo panoramy z tego szczytu należą do jednych z piękniejszych w Czarnohorze (na mojej liście top5 jest: Pietros, Turkuł, Munczel, Pop Iwan i właśnie Gutin Tomnatyk). Na szczycie była jeszcze tylko czwórka turystów. Niestety u podnóża szczytu jest jeziorko, które ściąga wielu turystów. Hałaśliwych turystów i najlepiej wchodzić na ten szczyt w godzinach rannych. Na Gutin Tomnatyku jestem po 6h i 10min.

Czas wracać i załatwić problem zejścia z Munczela. Wziąłem bowiem ze  sobą jaskrawo pomarańczową szpulkę taśmy z zamiarem prawidłowego wyznakowania tego trudnego orientacyjnie zejścia z  Munczela. Schodząc więc z Munczela tym teoretycznie czarnym szlakiem, doszedłem do pierwszej skałki, którą grzbietowa droga donikąd mija z lewej strony. Tu przystaję i widzę, że w prawo odchodzi coś jak ścieżka. Przez 20m pokonuje garbek i zaraz za nim widać tę właściwą ścieżkę w dół. Tnę taśmę na kilkanaście odcinków i przywiązuję do gałązek karłowatej kosodrzewiny lub innych krzewów. Tak uczyniłem na całym połoninnym odcinku, aby ludzie idący nawet we mgle nie stresowali się, czy idą dobrze. Tak więc od dnia 6 lipca 2024 zejście z Munczela zostało ostatecznie prawidłowo wyznakowane pomarańczową taśmą. Kolor pewnie zniknie po jakimś czasie, ale biała taśma też będzie dobrze widoczna na tle zieleni.

Teraz tylko zejście do Dzembroni i żegnam się z Czarnohorą. Bo nie wiem, czy kiedyś tu wrócę. Z doświadczenia życiowego wiem, że powrót będzie trudny, a być może niemożliwy do zrealizowania, gdyż mam tyle planów wycieczkowych, że życia zabraknie na ich realizację. Trzeba więc robić ostrą selekcję i chodzić tam, gdzie jeszcze nie byłem.

Zdjęcia (zdjęć więcej niż 10 - kliknąć "load more")

https://imgur.com/a/yJJ0D9e

---

tagi: ukraina  góry  karpaty ukraińskie  czarnohora  munczel  gutin tomnatyk  brebeneskul 

	OjciecDyrektor
	22 września 2024 05:54

6     704    7 zaloguj sie by polubić